Przy Grobie Twoim, Panie, w zamyśleniu stałem,
jak ciemna kropla deszczu, po wiosennej burzy.
Głos Twoich apostołów łkał żalu chorałem,
żołnierze grali w kości, bo czas im się dłużył.
Płyta Grobu z uporem kryła tajemnicę,
w Wieczerniku, jak więźnia, zamknięto nadzieję.
Śmiech zwycięzców, żeś umarł, napełniał ulice,
na których tak niedawno Krwią pisałeś dzieje.
Stoję w sobotni wieczór w Grób Twój zapatrzony,
przy nim w podzięce kwiaty Tobie złożyć chciałem,
gdy nagle bledną gwiazdy, grają wszystkie dzwony –
Ty idziesz uśmiechnięty z płonącym Paschałem.
Co roku nas prowadzi w Wielka Sobotę,
do Grobu Twego ufność, którąś dał nam w darze.
Przychodzimy z palmami, z radosną tęsknotą
i z sercem, które cicho wciąż o Tobie marzy.
Niech wielkanocne dzwony, blask Twej świecy drżący,
pieśni, które Ci zaśpiewam przy dźwiękach organów,
pomogą znaleźć radość jak kwiaty na łące,
wszystkim, co sercu bliscy – tym, których kochamy.
A Ty, któryś nam smutki – Sercem Przyjaciela –
i cierpkość ciemnych godzin usunął pospołu,
wejdź w progi naszych domów w tę Świętą Niedzielę
i – jak w Emaus – usiądź z nami, do wspólnego stołu.
/ks. Kazimierz Wawrzyczek/
Niech Zmartwychwstały Chrystus oświeca drogi codziennego życia i obdarza wszelkim błogosławieństwem.
RADOSNEGO ALLELUJA!
